نوشته و ویرایش شده توسط مجله ی اسکوار
سحابی سیارهای جونز-امبرسون ۱، ستارهای همانند به خورشید است و در فاصله ۱۶۰۰ سال نوری از زمین به سمت صورت فلکی سیاهگوش قرار دارد.
جونز-امبرسون ۱ با وسعت نزدیک به ۴ سال نوری، از پسماند درحال انبساط ستاره درحال مرگ به فضای بین ستارهای منتقل شد. چون منبع مرکزی یعنی هیدروژن و سپس هلیوم، برای همجوشی بعد از میلیاردها سال همه شده می بود.
در عکس روز ناسا چه میبینیم؟
در نزدیکی مرکز سحابی سیارهای، یک کوتوله سفید داغ و آبی قرار دارد که از هسته باقی مانده است. این سحابی که با نام PK 164 +31.1 نیز شناخته میبشود، کمنور است و به سختی میتوان توسط چشمی تلسکوپ به آن نگاه کرد.
اما این عکس عمیق که بیشتر از ۱۲ ساعت نوردهی را ترکیب میکند، آن را با جزئیات استثنایی مشخص می کند. ستارگان در کهکشان راه شیری خودمان و این چنین کهکشانهای بعدعرصه از طریق میدان دید آشکار پراکندهاند.
آخرین مطالب
- چرا سپاس از نیروی کار قدرتمندترین استراتژی مدیریتی است؟ + مزایای سپاس از نیروی کار_اسکوار
- آیا «مغز مادرانه» یا فراموشی مادرانه حقیقت دارد؟_اسکوار
- ۴ راه برای رهبری در زمان بحران_اسکوار
- چطور بر نشخوار فکری تسلط کنیم؟ + ۷ راه تسلط بر نشخوار فکری با خلاقیت_اسکوار
- بایدها و نبایدهای قرار عاشقانه موفق: ۳ مسئلهای که باید مراعات کنید_اسکوار
جونز-امبرسون ۱ که در صحنه کیهانی زودگذر است، طی چند هزار سال آینده محو خواهد شد. اما کوتوله سفید داغ و مرکزی آن میلیاردها سال سپس سرد خواهد شد.
دسته بندی مطالب
