قارچ کرم ابریشم امکان پذیر شدت رشد سلول‌های سرطان را کم کند_اسکوار

مطالعه یک ماده شیمیایی تولیدشده توسط قارچ کرم ابریشم نشان داده که این ماده امکان پذیر در درمان سرطان سودمند باشد. این ماده در سیگنال‌های بیش‌فعال رشد سلول‌های سرطان اختلال تشکیل می‌کند. اهمیت این روش در این است که در قیاس با راه حلهای حاضر، صدمه کمتری به بافت‌های سالم داخل می‌کند.

دانشمندان دانشکده داروسازی دانشگاه ناتینگهام درحال مطالعه خواص دارویی کوردیسپین (Cordycepin)، ماده شیمیایی درون قارچ‌های کرم ابریشم، بودند که این نوشته را کشف کردند.

قارچ‌های کرم ابریشم در برخی کشورهای آسیایی به‌گفتن یک غذای سالم و داروی سنتی محبوب می باشند. این قارچ نارنجی با نام علمی Cordyceps militaris، که همانند یک انگل روی بدن کرم‌های ابریشم رشد می‌کند، شامل ماده کوردیسپین است. پیش از این، چندین مطالعه نشان داده بودند که کوردیسپین امکان پذیر برای درمان سرطان سودمند باشد؛ اما دانشمندان علت آن را نمی‌دانستند.

نقش قارچ کرم ابریشم در مقابله با سرطان

دانشمندان با منفعت گیری از تکنیک‌های پردازش بالا، تاثییر کوردیسپین را روی فعالیت هزاران ژن در چند دسته سلول بازدید کردند. آن‌ها تاثییر کوردیسپین را با راه حلهای درمان دیگر قیاس کردند و دریافتند که کوردیسپین در همه موارد روی مسیرهای برانگیزاننده رشد سلولی اثرگذار است.

دانشمندان توانستند قبول کنند که کوردیسپین در این فرایند به کوردیسپین تری‌فسفات تبدیل می‌بشود که عملکردی شبیه آدنوزین تری‌فسفات، مولکول‌های حامل انرژی، در سلول دارد. مولکول کوردیسپین تری‌فسفات علت مهم تأثیر قارچ کرم ابریشم روی رشد سلول‌های سرطان است و به‌صورت مستقیم با این سلول‌ها مقابله می‌کند.

دانشمندان دانشگاه ناتینگهام سال‌ها روی تاثییر کوردیسپین بر بیماری‌های گوناگون مطلعه کرده و قدم به قدم به این کشف نزدیک‌تر شده بودند. پیشرفت فناوری آن‌ها را قادر کرده تا آزمایش‌هایی بزرگ‌تر را با هزینه‌ای کمتر انجام بدهند. آن‌ها اکنون می‌خواهند بدانند که چطور می‌توانند از این ماده به گفتن یک داروی مؤثر منفعت گیری کنند.

یافته‌های تازه آن‌ها قبول می‌کند که کوردیسپین یک نقطه اغاز خوب برای گسترش داروهای سرطان تازه است. مشتق‌های کوردیسپین را می‌توان برای ساخت تری‌فسفات‌هایی با تاثییر شبیه به‌کار برد. آن‌ها این چنین اکنون می‌دانند که کوردیسپین روی کدام‌یک از ژن‌ها تأثیر می‌گذارد و می‌توانند کارکرد داروهای مبتنی بر آن را به‌طور مؤثر در بیماران زیرنظر بگیرند.

پژوهشگران دانشگاه ناتینگهام نتایج مطالعه خود را در ژورنال FEBS Letters انتشار کرده‌اند.